Zomaar een โgewoneโ maandag. Mijn eerste werkdag van de week. Zoals altijd begin ik met een ontbijt en koffie. Klaar voor mijn afspraakโฆnog een snelle blik in de spiegel en gaan. Ik belde bij je aan en jij deed open met jouw stralende lach, met een dreumes aan je been en een kindje in de draagzak. Binnen waren twee kinderen bezig met een bewegingsspel. Er hing een heerlijke sfeer in jouw woning.
Al snel vertelde je mij dat het kindje in de draagzak zijn prikje had gehad. Het had nog een beetje last van de prik dus droeg je het lekker dicht bij jou deze dag. Je vond het heel normaal. Je schonk thee in, gaf de dreumes aan tafel drinken, wierp een blik op de spelende kinderen en wreef liefdevol over het ruggetje vanโ het draagzak mannetjeโ die heerlijk bij je lag te slapen.
We spraken veel en ondertussen hield jij alles in de gaten. De kinderen kwamen iets vragen en jij bood hulp. De dreumes kreeg eten en ik kreeg een tweede kop thee en het mannetje op jouw buik, werd zachtjes over zijn hoofdje gestreeld. En ik โฆik bewonderde dit allemaal.
Een ouder kwam binnen om haar kind te brengen. De tafel werd ondertussen gedekt en al kletsend met de ouder smeerde je een broodje voor de dreumes, werden de andere kinderen geroepen en bood jij nog steeds geborgenheid aan het mannetje dicht op jouw buik.
We namen afscheid โฆhet was weer fijn.
En in de auto op weg naar mijn volgende afspraak dacht ik โdit is gastouderopvang, dรญt is nog steeds de kracht ervanโ. Voor jou, lieve gastouder zo normaal om dit draagzakmannetje deze ochtend dicht bij je te dragen omdat hij het even zo nodig had, maar voor een ander zo bijzonder. Na tien jaar werken bij VanHarteLief is het nog steeds zo fijn om dit te mogen ervaren… en dat beseffende op een normale maandagochtendโฆbegin ik aan de rest van mijn werkweek. Zo fijn!
Martine
